Haber yapmada kişisellikten ziyade ilkeselliği ön plana çıkarmaya çalışıyoruz. Herhalde olması gereken de budur. Kişilerin adlarından ziyade yaptıklarını önceliyoruz.
Habercilik özünde bir kamu hizmetidir. Ancak gelinen noktada haberciler değişik saiklerle görmeyen, duymayan ve bilmeyen bir noktaya doğru gidiyor. Daha kaba tabirle ifade etmemiz gerekirse üç maymun oynanıyor.
Hele hele bizim adamlar zarar görmesin mantığı ortalığı kaplamış durumda. Ortalıkta üç beş Donkişot da olmasa ortaklık adeta körler ve sağırlar diyaloğuna dönecek.
Anlayacağınız ortalık dilsiz şeytanlarla dolmuş da taşıyor. Ancak herkes kendisi dışında en nihayetinde suçlayacak birilerini buluyor.
Bu çerçevede yaptığımız bazı haberler sonrasında ciyaklamalar etrafta dolaşmaya başladı. Temel yaklaşım da genellikle bizden ne isteniyor. Doğrusu kimseden bir talebimiz yok. Herkes hak ettiğine razı olduktan sonra bizim kimseden bir talebimiz yok ve olamaz da. Ancak hak ettiğinden fazlasına sarkma olursa kimse kusura bakmasın karşısına dikiliriz.
Önce gelen habere bakarız, şayet doğruysa gereğini yaparız. Şayet gelen haber birilerine haksızlık yapmayı amaçlıyorsa kimsenin kötü amaçlarına da alet olmayız.
En nihayetinde kamu gücünü kullananlar bu gücün karşılığını vermek zorunda olduklarını bilecekler. Kişisel amaçlar için kamu gücü kullanılınca biz de ister istemez hayrola deme hakkını kendimizde görürüz. Bunda hakkımız yok mu ne dersiniz? Çöpten emek toplayan insanların olduğu bu güzel Vatan da birileri hakkı olmadığı makamları ve kaynakları tepe tepe kullanırken sesimizi çıkarmadan seyredelim mi?
